Een ongelijk span

Wat kan een vrouw doen als zij een ongelijk span vormt? Geniet van dit verhaal over een vrouw die door de jaren heen volhardde in haar gebeden.

Een ongelijk span – De vroege jaren
Mijn echtgenoot en ik ontmoetten elkaar toen ik nog erg jong was. Mijn ouders bezochten een stel vrienden aan een meer, waar de buren een glijbaan in het water hadden. Ik kon nog niet zwemmen en daarom ik stond gewoon aan de kant te kijken hoe de anderen het water ingleden. Mijn vriendin wist niet dat ik niet kon zwemmen en ze duwde me dus gewoon het water in. De moeder van mijn toekomstige echtgenoot trok me uit het water voordat ik kon verdrinken.

Het leven ging verder. Toen ik een jaar of tien was liep er een groep tieners door onze buurt. Zij probeerden onze omgeving te evangeliseren. Ze vertelden me over Jezus en ik aanvaardde Hem in mijn hart. Mijn toekomstige echtgenoot deed hetzelfde op een zomerbijbelkamp toen hij 12 was. Maar, zonder discipelschap vervaagde deze beslissing al snel. We verloren Jezus allebei uit het zicht.

De tienerjaren kropen voorbij en al snel liep ik Mike weer tegen het lijf. Ik was mij er niet van bewust dat we al herinneringen met elkaar deelden. Onze relatie bloeide op en verging meerdere malen, maar voordat hij de Marine inging beloofden we elkaar dat we samen oud zouden worden. Twee dagen voor ons huwelijk haalde ik mijn middelbare schooldiploma en mijn verloofde, mijn Marinier, had verlof gekregen om tijd met mij door te brengen.

Toen het einde van zijn Marinetijd naderbij kwam, werden we gezegend met een prachtig babyjongetje. Ik had één ding geleerd over het huwelijk: steun je echtgenoot in zijn pogingen om te slagen of om onder te gaan. We deelden een groot aantal activiteiten met elkaar. Hij wilde skydiven; ik keek toe vanaf de grond. Hij was een jager en visser; ik bereidde het eten dat hij gevangen had. We waren allebei vrijwilligers bij de plaatselijke brandweer; hij bestreed de vuren en ik nam de video's op. We fietsen 's avonds samen over het platteland.

Mijn schoonzus begon het evangelie steeds meer met mij te delen. Ik begon het idee te krijgen dat ik Jezus wanhopig nodig had. Er ontbrak iets in mijn leven, ook al was het met liefde gevuld. Ik had steeds terugkerende episodes van extreme onrust en angst, waarin ik het gevoel had dat ik in een groot zwart gat verdwaald was. In mijn tienerjaren en in mijn huwelijk sloegen deze episodes midden in de nacht toe. Een volledig "niets" omgaf mij dan en ik voelde me alsof ik de enige mens in de hele wereld was. Het leven vond eenvoudigweg plaats en mijn leven had geen betekenis buiten wat ik zelf geschapen had.

Op een avond was de "Billy Graham Crusade" op televisie. Mijn onrust veranderde in een visioen van een grote leeuw die rond mijn bed lag en die mij tegen de leegte beschermde. Mijn leven begon nu helemaal opnieuw... maar ik was nog steeds alleen.

Een ongelijk span – God werkte in mijn hart
Mike deelde mijn hartstocht voor de Heer niet en dat schiep de spanning van een ongelijk span. Ik kan me niet herinneren dat ik Mike voortdurende met het Woord verveelde of zo. Ik zat gewoon elke avond stilletjes mijn Bijbel te lezen. Ik had geen studiebijbel dus nam ik in me op wat ik kon begrijpen. Mike snapte niet waarom ik daarmee mijn tijd verdeed.

Mijn man wilde geen kinderen meer en dus liet hij een vasectomie uitvoeren. De assistent-arts in het ziekenhuis maakte een fout waardoor de ingreep niet helemaal geslaagd was: een jaar later raakte ik weer zwanger. Mikes eerste opmerking was dat ik "het maar moest laten verwijderen". Ik verzekerde hem er op een kalme manier van dat dit een leven was dat wij binnen in mij deelden. De zwangerschap maakte de zaken niet gemakkelijker en dus concentreerde ik mijn gebeden nu op Mikes begrip.

God zorgde ervoor dat ik mij met speels gemak door de bevalling heen werkte. Mijn favoriete Bijbelvers was in die tijd: "Ik sla mijn ogen op naar de bergen, van waar komt mijn hulp? Mijn hulp komt van de HEER die hemel en aarde gemaakt heeft." Na twee generaties van jongens in Mikes familie zegende God ons met een kleine meid. Zij is sindsdien Mikes kleine "oogappel".

Mijn man en ik waren ondernemers. We hadden enkele bedrijven die succesvol waren en enkele bedrijven die minder geslaagd waren. Mijn laatste onderneming, een bruidswinkel, was de bron van veel wrevel tussen Mike en mijzelf. Ik had deze bruidswinkel namelijk van de grond af opgebouwd. Ik hield van de detailhandel en de modewereld had mij altijd al aangetrokken. Als je iets ter wereld brengt en er een naam mee verwerft, dan is het later moeilijk om het weer los te laten.

Tijdens mijn tien jaar in de bruidsmode had ik een naaister in de regio leren kennen. Natuurlijk is het handig om een goede relatie met zo iemand te hebben als je zelf een bruidswinkel hebt. Ze werd een van mijn beste vrienden. Ze nodigde me regelmatig uit voor hun evangelisatiebijeenkomsten. Op een zondag ging ik er naartoe en toen werden mijn ogen en oren als nooit tevoren geopend om het Woord van God te ontvangen.

Mijn winkel was financieel onstabiel geworden. Het leek wel alsof ik tien stappen terug moest doen om een enkele stap vooruit te kunnen zetten. Eindelijk wist God tot mij door te dringen. Hij zei: "Als dit ertoe zou leiden dat Mike tot Mij komt, zou je de winkel dan sluiten?"

De beslissing was erg moeilijk maar ik gaf me aan Gods wil over. Vrijheid heerste nu in mijn hart en ik verkocht de hele inventaris. Ik sloot de winkel op 30 oktober en in de daaropvolgende juni vond er een overstroming plaats die meer dan een meter water in de winkel zette. Wat een rommel zou dat zijn geweest met al die witte bruidsjurken! God had Zijn genadige hand ongetwijfeld naar mij uitgestrekt.

In deze periode bleef ik wachten. Ik wachtte af om te zien wat God in Mikes leven zou gaan doen. Hij kreeg een interesse in de gitaar, en dus leerde ik hoe ik de mandoline kon spelen. Een harmonicaspeler sloot zich bij ons aan en ik verruilde de mandoline voor een basgitaar. Wat een vreugde! Als trio wilden we optreden en dat deden we dan ook op een aantal familiefeestjes. We zongen oudjes uit de jaren zestig, zeventig en tachtig.

Die herfst raakte ik depressief. Ik kon het aan niemand goed uitleggen. Ik had een behoefte om creatief en doelgericht te zijn. Heb jij ooit het gevoel gehad dat jij jezelf zou verliezen als je op een bepaalde plek zou blijven stilstaan? Ik wel.

Ondertussen had mijn gemeente mij een baan aangeboden als administratieve hulp voor de voorganger. Ik greep deze gelegenheid met beide handen aan. Maar ik voelde me geestelijk nog steeds niet gesteund. Ik wist dat God voor Mike aan het werk was, maar mijn ongeduld kreeg de overhand. De gebeden en smeekbeden voor hem leken in het verleden aan dovemansoren gericht te zijn geweest. Hij is een goed mens, een integer mens.

Jarenlang bad ik voor hem aan het altaar en deze gebeden leken niet verhoord te worden. Gebeden door de gemeente, de oudsten en de voorganger leken vergeefs te zijn. Advies uit boeken, het hardop uitspreken van mijn wensen, nachtelijke handopleggingen op zijn kussen... het leek allemaal niet te helpen.

Een ongelijk span – Aanhoudende trouwe gebeden
Ik had zelfs in de gemeente onderwezen over huwelijken die een ongelijk span vormen. De les was gebaseerd op 1 Petrus 3. Ik verblijdde me wanneer de echtgenoten van anderen Christus aanvaardden, maar had zelf een groot innerlijk verdriet. Ik had alle juiste antwoorden, maar het was niet volgens Gods tijdschema... nog niet.

Misschien was ik wel op zoek naar een magische truc, maar je kunt God niet op een dergelijke manier gebruiken. God moest wel op een verandering in mij aan het wachten zijn. Was er een gedeelte van mij dat zich meer op één lijn met God moest bevinden? Eindelijk besloot ik om gewoon op mijn geloof te vertrouwen. Dapper zei ik tegen God: "Dit is het jaar. Dit is mijn jaar. Ik heb alles geprobeerd wat ik ook maar kan verzinnen. Ik heb alleen Uw beloften om mij aan vast te houden. U zei dat 'ik en mijn huishouden gered zou worden’. Het is Uw Woord, Heer. Ik ben moe. Het is aan U.”

Dat was in januari 2007. Mike besloot om van baan te veranderen, van een baan bij de stad naar een baan bij de staat. Hij vroeg me op dinsdag om zijn sollicitatiebrief op het betreffende kantoor af te geven. Ik deed dat en het meisje dat daar werkte vertelde me dat zijn brief in het systeem verwerkt zou worden. Ze zei dat hij elke zes maanden een nieuwe sollicitatiebrief moest indienen en dat het moeilijk was om een baan op deze afdeling te krijgen.

Op donderdag kreeg Mike een telefoontje van de afdelingsmanager voor een sollicitatiegesprek. Het gesprek verliep prima en ze vertelden hem dat ze in de komende weken een beslissing zouden nemen. Ze belden hem de volgende donderdag en vroegen of hij binnen twee weken kon beginnen. Hij nam de baan aan. Zijn collega's vroegen welke vrienden hij daar had, omdat hij deze baan wel heel gemakkelijk gekregen had. Ik wist dat het de hand van God was. Op dit moment geloofde Mike dat het gewoon toeval was.

Hij begon vragen te stellen over de zin van zijn leven. Hij begon zijn nieuwe carrière helemaal onderaan de ladder, maar hij vroeg zich wel af hoe hij daar terecht was gekomen. Hij begon met mij de gemeente te bezoeken. Op een zondag liep ik met hem naar het kantoor van de gemeente, zodat hij zich kon inschrijven voor een cursus waarin hij interesse had getoond. God had het allemaal zo voor elkaar dat hij en de voorganger zelf die dag de enige aanwezigen waren.

Later die avond belde de vrouw van de pastor mij en ze vroeg me of ik helemaal in de wolken was. Ik vroeg: "Waarom dan?" Ze vertelde me dat Mike die ochtend zijn leven aan Christus had overgegeven. Ongelooflijk! God deed het zonder poespas en zonder tranen. Het was allemaal zo natuurlijk als ademhalen!

Een ongelijk span – De gevolgen van eenheid
Sindsdien gaat Mike naar de bijeenkomsten van de mannengroep in de gemeente. Er zijn relaties opgebouwd die lang zullen standhouden. Hij heeft de Bijbel nu van begin tot eind gelezen. Terwijl hij op het werk relaties opbouwt, brengt hij ook hen terug naar Christus. Hij noemt zijn baan "zijn droomveld".

Mijn hele leven is veranderd... alweer. Ik heb een priester in huis, een vertrouweling in de Heer, iemand om samen de Schrift, boeken, preken en de Christelijke leer mee te delen. In ons huis komt nu elke week een huisgroep bijeen.

De Heer heeft Mikes broer ertoe aangezet om Jezus' reddende geschenk te aanvaarden. Dit gebeurde op de dag waarop Mike gedoopt werd. Er werd die dag veel gehuild. Onze harmonicaspeler heeft zijn leven weer aan de Heer gegeven. We zien hoe de Heer ook in andere levens aan het werk is.

God is wonderlijk. Hij geeft je het verlangen van je hart. Elk onderdeel van mijn leven is veranderd en vernieuwd. "Mijn beker vloeit over." Mijn getuigenis als "de vrouw van een ongeredde echtgenoot" is nu veranderd in "leren leven met een gelovige". Het met elkaar delen van Gods Woord is bijna als de hemel.

En wat zal de toekomst brengen... Gods beloften. Als de afgelopen 36 jaar een aanwijzing zijn voor de toekomst in dit leven, dan kan ik er niet op wachten. God heeft de toekomst in Zijn hand en als wij in Gods licht blijven, dan zal de duisternis ons nooit meer bereiken. Het beste moet nog komen.

Leer meer!