Hollywood

Hollywood - Van dood naar leven in Hollywood
Wat heeft een geadopteerd kind, dat in ontwikkeling ver achter ligt, te maken met Hollywood, Axl Rose, Elvis Presley, Marlon Brando en James Camerons“Titanic”?

Mijn leven begon (in de ogen van de wereld) als een ongeluk, maar gelukkig bepaalt onze start niet altijd waar we uiteindelijk terechtkomen. Mijn leven begon als een ongewenste zwangerschap. God had mijn leven gespaard omdat slechts zeven jaar na mijn geboorte, in 1973, abortus in de Verenigde Staten gelegaliseerd werd. Ik was het kind van een ongehuwde moeder en kwam deze wereld vroegtijdig binnen. Ik woog maar een kilo, en in 1966 waren er niet veel baby's die een dergelijke vroege geboorte overleefden. Ik was de uitzondering.

Vóór mijn geboorte had mijn moeder alle papieren al getekend die een anonieme adoptie mogelijk zouden maken. Haar plan om mij voor adoptie op te geven viel in duigen toen ik met zoveel zware gezondheidsproblemen geboren werd. Ik bleef in totaal dertien maanden in het ziekenhuis en ging vanuit mijn couveuse rechtstreeks naar een afkickcentrum.

In deze periode had God het verlangen om Foster-kinderen te adopteren in de harten van Terry en Pauline Clark geplaatst. Toen de sociaal werkster de Clarks bezocht, waren zij "toevallig" op de kleine John van de buren aan het passen. "Oh, jij werkt met gehandicapte kinderen!" zei ze, naar John wijzend. De sociaal werkster keek vervolgens in de achtertuin waar ze een kind met loopbeugels zag (vanwege een geboortedefect met de naam "Spina Bifida"). Ze dacht toen meteen aan mij als kind voor de familie Clark. Vanwege dit bijzondere moment werd ik aan de Clarks toevertrouwd.

Ik veranderde in ongeveer zeven jaar tijd van een zwaar onderontwikkeld kind, dat geen geluid kon voortbrengen en ook niet rechtop kon zitten, in een gezond kind. Ik had een tumor in mijn luchtpijp waardoor ik een tracheacanule-buisje in mijn keel moest hebben. Ik leerde mijzelf hoe ik hijgend kon spreken door mijn adem langs de buis te dwingen. De Clarks hielpen mij om veertien operaties te doorstaan en waren van plan om mij te adopteren.

De Clarks gingen regelmatig naar de kerk en toen ik ongeveer acht jaar oud was werd ik gedoopt. In deze tijd lieten de Clarks mij een weekend bij een "aardige mevrouw" doorbrengen. Toen ik weer bij hen thuis kwam, vroeg ik: "Wisten jullie dat die mevrouw mijn moeder is?”

Hollywood – Een nieuw leven
Toen wisten de Clarks dat mijn biologische moeder mij van hen zou afnemen. Toen ik negen jaar oud was verloor ik het gezin dat ik kende. Hoe triest dit ook was voor de Clarks en voor mijzelf, God had een reeks gebeurtenissen in beweging gezet. In deze periode ontdekte ik mijn liefde voor kunst en ontmoette ik enkele vrienden die mijn leven voor altijd zouden veranderen.

Mijn nieuwe leven was heel verschillend van de stabiele omgeving die mij voorheen in het huis van de Clarks was geboden. Na een tijdje had ik in veertien verschillende huizen gewoond en drie verschillende stiefvaders gehad. Ik begon met drugs toen ik pas twaalf was, werd gearresteerd toen ik dertien was, sloot me aan bij een stelende/drugsverkopende jongerenbende toen ik veertien was en verhuisde naar Hollywood toen ik vijftien was. Mijn nieuwe beste vriend in Hollywood was Chris Weber, de gitarist die met anderen de basis had gelegd voor de band "Guns N’ Roses".

Chris en ik gingen samen naar de vierde klas aan "Fairfax High School", de thuisbasis van beroemde rockbands als "Guns N’ Roses", LA Guns" en de Red Hot Chili Peppers". De twee daaropvolgende schooljaren woonde ik ergens anders, dus we gingen toen niet samen naar school, maar we bleven wel vrienden. Nadat we ons diploma hadden gehaald, spraken we elkaar via de telefoon en Chris zei: "Hé man, ik heb een eigen huis, wil je bij me intrekken?” En zonder het huis ooit ook maar gezien te hebben, ging ik er met hem wonen. Het bleek het feesthuis te zijn van "Guns N’ Roses" in Hollywood Hills. Het was het tweede huis van Axl Rose (zanger), Izzy Stradlin (gitarist) en Steve Adler (drummer) en een verscheidenheid aan drugsgebruikers, groupies en allerlei andere vreemde vogels. Je kunt je voorstellen dat ik in deze tijd niet de beste beslissingen in mijn leven nam... maar een serieuze drugsverslaving bleef mij op wonderbaarlijke wijze bespaard. Ik was erbij toen al mijn vrienden aan de heroïne verslaafd raakten... het was verwoestend.

Hollywood – Weer een nieuw leven
Ik probeerde om naar "Cal State University Northridge" (CSUN) te gaan, maar ik moest afhaken. In deze tijd werkte ik voor een zaak van Bernard Luggage op een straathoek in Hollywood. Op een zaterdag kwam een 27-jarige man met de naam Rob Langer de winkel binnen om een aantal koffers te bekijken. We knoopten een gesprek aan en hij had het terloops over het "Carrière Centrum" van CSUN. Rob zei: "Ik heb zojuist een advertentie geplaatst voor een 'handelaar'." Ik vroeg hem meteen heel dapper of hij onze telefoon wilde gebruiken "om die advertentie te annuleren... want je hebt zojuist je handelaar gevonden!" Rob zei toen: "Oké, je bent aangenomen." Maar ik had nog steeds geen idee welk soort "handelaar" hij nu eigenlijk bedoelde.

Ik bleek nu plotsklaps een commercieel vastgoedhandelaar te zijn! Op wonderbaarlijke wijze was ik aangenomen om kantoorruimte in twee kantoortorens in Hollywood te verhuren. Ik liep letterlijk naar de overkant van de straat om een nieuw leven te beginnen. Op mijn eerste werkdag kocht Rob Langer mij mijn eerste, en enige, pak met een stropdas. in twee weken tijd veranderde ik van een typisch Hollywood-jochie met stekelhaar in een zakenman, compleet met kantoor en secretaresse. Had God misschien een plan voor mij?

Read Hollywood Page 2 Now!