Boosheid
(Read Boosheid, Part 1 First)
Boosheid - De dekmantel
Toen ik 21 was besloot ik om mijn leven voltijds als pastor aan Christus te wijden. Het was een oprechte toewijding om datgene te doen waarvan ik dacht dat God mij hiertoe had opgeroepen. Ik verliet de luchtmacht en ging terug naar school. Ik kwam in een school terecht waar mensen geleerd werd om hun gevoelens op te geven. Men leerde mij dat ik alle gevoelens van lichamelijke, emotionele en geestelijke kwalen aan de kant moest schuiven. Zelfs wanneer ik ze had kon ik er niet over praten.
Ik leerde hoe ik mijn gevoelens van woede, eenzaamheid en afwijzing buiten kon sluiten. Ik leerde hoe ik mijn zonde met godsdienstigheid kon bedekken. Ik had nu niet meer alleen te maken met andere mensen die mij afwezen; ik moest nu ook de gevoelens van afwijzing zelf afwijzen. Alle wonden, alle pijn en alle zonden waar ik mee te maken had bevonden zich nu in een enorme hogedrukpan... die op het punt stond te ontploffen! Na mijn afstuderen was ik er klaar voor om mensen te vertellen hoe zij het in dit leven helemaal konden maken. Ik was er klaar voor om mensen te leren over de kracht van Gods liefde en Zijn vermogen om te verlossen en te genezen. Maar ikzelf had het bewijs van Gods genezing nog niet gezien.
Vlak daarna ontmoette ik Peter en Nancy, een stel heel uitzonderlijke Christenen. Het maakte niet uit wat ik deed of wat ik zei, ze wezen mij niet af. De wortels van liefde en aanvaarding begonnen nu te groeien. Door hun liefde voor mij noemden ze mij hun "jongen". Ze werden mijn geestelijke ouders. Ik was hun zoon in het geloof.
Op een dag bezochten mijn ouders me. Ze noemden mij hun "domme kind" in het bijzijn van Peter en Nancy. Ik kan mij Peters minachting voor hun opmerking nog levendig herinneren. Hij vertelde mijn ouders dat ik niet dom was. Ik voelde me op dat moment erg gewaardeerd. Iemand verdedigde mij in plaats van me de grond in te trappen.
Boosheid - Verstopt in de bediening
Op 27-jarige leeftijd trouwde ik met een vrouw die al twee kinderen had. Na twee maanden huwelijk raakte mijn vrouw zwanger en vier maanden later adopteerde ik de kinderen van mijn vrouw. Ik dacht dat ik nu alles had wat ik wilde! Ik was een echtgenoot, een vader en actief in de kerk. Ik had nog steeds enkele sudderende problemen op het gebied van woede en dominant gedrag, en ik probeerde mijn zonden nog steeds te verstoppen. Ik werd een heel dominante echtgenoot, vader en leider; ik gebruikte juist die karaktertrekken in mijn ouderschap en in mijn rol als leider die ik als kind had geleerd. Mijn moeder had haar zaakjes op deze manier voor elkaar gekregen, dus dit was ook de manier waarop ik mijn zaakjes voor elkaar zou krijgen.
De huwelijksproblemen begonnen zich op te stapelen en begonnen onze bediening te beïnvloeden. Na bijna drieënhalf jaar als missionarissen gediend te hebben keerden we naar huis terug. Ik aanvaardde een functie als jeugdpastor en verhuisde in mijn eentje om met deze baan te beginnen. Mijn vrouw en drie kinderen zouden zich dan zes weken later bij me aansluiten, aan het einde van het schooljaar. Maar dat is nooit gebeurd. Mijn vrouw besloot dat ze niet geschikt was voor het huwelijk en ze vroeg een echtscheiding aan. Ik werd weer afgewezen. Plotsklaps was ik een alleenstaande vader.
In de maanden na onze echtscheiding bezocht ik een herstelcursus voor gescheiden mensen. Ik begon me te realiseren dat mijn eigen problemen en gedrag naar andere mensen toe een grote rol hadden gespeeld (ook al was dit niet de enige factor in de scheiding). De echtscheiding had mijn genezing in een stroomversnelling gebracht. Begrijp me niet verkeerd, ik betaalde namelijk een hoge prijs. Mijn kinderen betaalden nu de prijs voor de zonden van hun ouders. Maar mijn gezin moest verbrijzeld worden om mij tot de realiteit terug te brengen.
Enkele maanden later ontmoette ik een ongelooflijke vrouw die uiteindelijk mijn tweede echtgenote zou worden. Ze werd (en is nog steeds) mijn beste vriend. Ze had twee kinderen die mij niet mochten... en ik mocht hen ook niet. Ze had zelf ook moeite met mijn kinderen. Bovendien had ik te maken met mijn eigen geheime zonden en mijn overheersend gedrag ten opzichte van anderen.
Mijn vrouw wist dat ze een man had getrouwd die naar "Zijn" kerk was geroepen en ze vond het geweldig dat ze iemand had getrouwd die van God hield. Ja, ik hield zeker van God, maar er waren bepaalde zaken in mijn leven waar ik maar niet aan kon ontsnappen, maar die mij wel weghielden van alle goede dingen die God voor mij in gedachten had.
Enkele jaren later aanvaardde ik een positie als voorganger van een nieuwe kerk. Ondanks het positieve uiterlijk knaagde mijn persoonlijke bagage nog steeds aan mijn innerlijke wezen.
Boosheid - Lichamelijke gevolgen
Woede, zonde en mijn andere problemen begonnen gevolgen voor mijn hart te hebben en ik had nu te maken met zware hartritmestoornissen. Binnen twee weken moest ik vijf keer naar de eerste hulp omdat mijn hart maar liefst 190 maal per minuut sloeg. Tijdens een vergadering op het werk keek ik mijn baas aan en vroeg ik hem om mij onmiddellijk naar het ziekenhuis te brengen. "Bel geen ambulance," zei ik, "breng mij er gewoon naar toe!" De dienstdoend arts gaf mij een geneesmiddel dat averechts werkte door een interactie met een middel van mijn cardioloog. Tot tweemaal toe hield mijn hart op met slaan! Nog geen drie seconden nadat mijn hart was gestopt, wist ik dat ik stervende was. Mijn ogen rolden naar achteren in mijn oogkassen en ik was op weg naar de eeuwigheid. Onmiddellijk dacht ik aan mijn gezin. Ik dacht: "Wat zal er nu met hen gebeuren?" Ik was banger voor hen dan voor mezelf. Men gaf me elektroshocks om me te reanimeren en beide keren begon mijn hart op een wonderbaarlijke manier weer te kloppen.
De daaropvolgende dag bracht ik mijn cardioloog op de hoogte van de gebeurtenissen. Hij regelde meteen een afspraak voor me in de Mayo Kliniek in Rochester, Minnesota, waar een team van artsen een 8 uur durende operatie zou uitvoeren waarin elk zenuwuiteinde in mijn hart zou worden opgetekend. Het team vond drie zenuwen die op een verkeerde manier pulseerden, wat de reden was voor mijn hartritmestoornissen. Terwijl het hart in mijn lichaam geplaagd werd door drie beschadigde zenuwuiteinden, realiseerde ik mij dat mijn geestelijke leven ook door drie problemen werd geplaagd: zonde, woede en dominant gedrag.
Vóór de operatie legde een arts uit wat de sinusknoop is: een kleine spier die zich diep in het hart bevindt en die ervoor zorgt dat de buitenste delen van het hart het bloed op een effectieve manier rondpompen. Men noemt die spier wel eens "het hart van het hart". Toen ik dat hoorde sprongen er tranen in mijn ogen, omdat het mij deed denken aan een vers uit 1 Petrus dat zegt: "Uw schoonheid moet gelegen zijn in wat verborgen ligt in uw hart." Ik realiseerde mij dat het hart van mijn hart (wat verborgen ligt in mijn hart) sterk moest zijn. Dat hart van het hart, de sinusknoop, was de grootste zorg van al mijn artsen. Als dat gebied van mijn hart beschadigd zou raken, dan zou het er slecht voor me uitzien.
Bijna vierentwintig uur na de operatie werd ik bezocht door de hoofdchirurg. Hij vertelde me dat het "hart van mijn hart", de sinusknoop, er perfect uitzag. Ook nu sprongen er tranen in mijn ogen. Hij vertelde me dat men juist aan de buitenste regionen van mijn hart had moeten werken.
Boosheid - Gods wegen leren
In de vele jaren van mijn leven had ik geprobeerd om mijn problemen in mijn eentje op te lossen; op eigen kracht in plaats van de kracht van God. En toch klopte het hart van mijn hart diep in mijn binnenste voor Hem, maar de buitenste regionen klopten niet helemaal goed.
Ik heb er voor gekozen om mijn woede, mijn dominante gedrag en het masturberen op te geven. Ook al heb ik er af en toe nog moeite mee, toch slaat mijn hart heviger voor God dan ooit tevoren. Er is geen dag waarop ik niet door de zonde verleid wordt, maar ik moet ervoor kiezen om er "nee" tegen te zeggen. Hoe dichter ik tot God kom, hoe minder boos ik word. Hoe meer ik de controle over mijn leven aan God geef, hoe dichter ik bij mijn vrouw sta. Ik zie de genezing in mijn hart.
Enkele jaren geleden leidden mijn vrouw en ik mijn vader naar de Heer. Nu gaat hij elke zondag met mijn moeder naar de kerk. Zij geneest nu zelf van haar verleden. Ik haatte haar, maar nu is zij een grote liefde in mijn leven. Ik heb haar vergeven voor de bagage die ze aan mij had overgedragen. Ik weet nu dat zij dit niet met voorbedachte rade had gedaan. Het was aangeleerd gedrag dat zij zelf van haar ouders had geleerd en weer had overgedragen aan haar kinderen.
Jezus zei het volgende tegen een menigte godsdienstige mensen die op het punt stonden om een vrouw vanwege haar overspel te stenigen: "Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen." Ik kan geen stenen naar mijn moeder gooien. Zij volgde, net als ik, in de voetstappen van de vorige generatie. Misschien zijn er wel mensen in jouw omgeving die de zonde van voorgaande generaties voortzetten. Misschien worstelen zij ook wel met zonden als woede, dominant gedrag of masturbatie. Of misschien dragen ze wel een heel ander soort bagage met zich mee, zoals alcoholisme, drugsverslavingen, pornografie of iets anders. Het zal hen geen goed doen als je een steen naar hen gooit, maar het helpt wel als je een luisterend oor bent en zo liefde, gebeden, steun en genezing kan bieden.
Dit is een waargebeurd levensverhaal.
Wat is uw reactie?
