Mijn kinderwens

Mijn kinderwens - De reis van een vrouw
Ik werd geboren met een door God ingegeven verlangen om een moeder zijn. Mijn kindertijd was gevuld met spelletjes waarin ik in de behoeften van mijn "baby's" voorzag: luiers en kleren verschonen, de fles geven, enzovoorts. Als er iets was dat ook maar in de verste verte iets met baby's te maken had, dan was ik er als de kippen bij. Mijn hele gezin wist dat ik een geboren moeder was. Het was dus geen verrassing toen ik op mijn 18e in het huwelijksbootje stapte en al vóór mijn 20e verjaardag mijn eerste baby had.

Ik was buiten zinnen toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Ik twijfelde er niet aan, en had ook geen redenen om eraan te twijfelen, dat ik negen maanden later mijn eigen, echte baby zou vasthouden. Ik genoot van elke minuut van mijn zwangerschap en toen mijn eerste zoon, Jean-Luc, werd geboren, liep ik echt op wolken. Mijn droom was eindelijk uitgekomen.

Anderhalf jaar later ontdekte ik dat ik opnieuw zwanger was en dit keer was ik ervan overtuigd dat het een meisje was. Ook dit keer verliep mijn zwangerschap zonder problemen. Mijn tweede zoon, Connor, kwam gezond en sterk ter wereld. Ik had nog steeds een sterk verlangen naar een dochtertje, maar mijn man wilde geen kinderen meer en wilde gewoon van onze twee jongens genieten. Dat is het moment waarop de worsteling in mijn hart begon.

Ik wilde mijn echtgenoot heel graag eren, maar mijn hart verlangde naar een dochter. In de daaropvolgende tweeënhalf jaar bad ik dat God het hart van mijn man zou veranderen. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat we er nog wel een kindje bij konden hebben, maar ik was niet in staat hem te overtuigen. Ik dacht er nu elke dag aan en het was emotioneel heel vermoeiend. "Kan ik gewoon tevreden zijn met deze twee kinderen? Kan ik tevreden zijn met de wetenschap dat ik nooit de vreugde van een dochter zal kennen? Met make-up spelen? Mijn liefde voor kinderen met deze toekomstige moeder delen?" Ik werd volledig in beslag genomen door deze gedachten. Ik slaagde er niet in om op de Heer te vertrouwen. Ik probeerde mijn lot in eigen handen te nemen en dat wilde maar niet lukken. Nu moet je niet denken dat ik niet zielsveel van mijn lieve jongens hield! Maar helaas kon mijn hart zich niet concentreren op de vreugde die ik voor mij zag, omdat het zich concentreerde op een vreugde die mij onbekend was.

Mijn kinderwens - De moeilijkheden
Op een gegeven moment werd ik zwaar depressief en dacht ik zelfs aan zelfmoord. Ik kon maar niet begrijpen waarom ik niet kon genieten van de prachtige kinderen die God mij gegeven had. Ik ervoer geen vreugde in het moederschap. Ik voelde verdriet voor de jongens en ik voelde me ook schuldig omdat ik maar niet van hen kon genieten. Ik luisterde naar al mijn verkeerde gedachten. Ik voelde me hopeloos en ontoereikend.

Maar op een dag schrok ik wakker. Ik realiseerde me dat ik niet had vertrouwd op Gods oppermacht over mijn gezin. Ik geloofde de leugens dat ik als moeder niet goed genoeg was voor mijn zonen en dat ik zonder dochter niet werkelijk gelukkig zou zijn. Ik realiseerde me hoe egoïstisch ik was geweest. Ik wilde zó graag een dochter dat ik de vreugde die God mij gegeven had helemaal over het hoofd zag. Maar nog belangrijker was dat ik mij realiseerde dat ik nooit tevreden zou kunnen zijn zonder mij helemaal over te geven aan de ene, ware, levende God. Ik voelde me als een klompje klei dat in elkaar is geslagen en ik wilde dat de Meester Pottenbakker mij opnieuw vorm zou geven; de vorm die Hij graag voor mij wilde.

Ik begon te bidden dat hij dit verlangen óf uit mijn hart zou wegnemen, óf het ook in het hart van mijn man zou plaatsen. Eindelijk had ik vrede en rust en een echte tevredenheid. Deze kunnen alleen maar van de Redder komen. Er was aan de buitenkant niets veranderd, maar van binnen was ik nu in staat om mijn last aan de voet van het kruis achter te laten en om werkelijk tevreden te zijn met het plan dat God voor mij had, zelfs als dat betekende dat ik geen dochter zou hebben. De vrede en vreugde die mij binnentraden waren overweldigend.

Mijn kinderwens - Het antwoord
Toen verhoorde God mijn gebed. Het was niet zo dat ik geen kind meer wilde, maar ik was eindelijk tevreden met de gedachte dat Hij misschien geen kinderen meer voor mij had. Hij veranderde ook het hart van mijn echtgenoot; spontaan, plotsklaps, wilde hij zoveel kinderen als God ons zou geven! Wat een wonder. Wat tweeënhalf jaar eerder onmogelijk had geleken, kreeg God in enkele dagen voor elkaar.

Een paar maanden later werd mijn man midden in de nacht wakker. Hij had het gevoel dat God hem duidelijk had verteld dat de naam van zijn volgende kind Obadja zou zijn. De volgende ochtend ging hij met mij aan tafel zitten om me dat te vertellen. Mijn hart zonk in mijn schoenen. Obadja is geen meisjesnaam. Ik was nog niet eens zwanger en de hoop op een meisje was nu al verpletterd. Ik had die dag een heel kinderachtige woede-uitbarsting tegenover God. Maar later die dag realiseerde ik mij opnieuw dat Zijn plannen altijd het beste zijn en ik besloot dat ik blij zou zijn met elk kind, ongeacht het geslacht.

Twee maanden later hadden we een positieve zwangerschapstest en we waren dolblij. We zouden eindelijk weer een kind hebben. We waren allemaal erg gelukkig. Mijn man en ik begonnen plannen te maken voor de geboorte en het leek alsof onze gedachten zich nu voortdurend op onze nieuwe baby concentreerden. We hadden voorheen nog nooit complicaties gehad en we zagen daarom ook geen redenen om de mensen om ons heen niet op de hoogte te brengen van ons goede nieuws. Helaas was onze vreugde van korte duur. Na zesenhalve week begon ik bloed te verliezen. Het was elke dag weliswaar maar een kleine hoeveelheid, maar de volgende tien dagen zat ik angstig te wachten op de grote bloedstroom die mijn zwangerschap zou beëindigen. Maar het zou anders verlopen...