Vader-zoon relaties

Vader-zoon relaties – Mijn vader leren kennen
Ik werd geboren in Denver, in de staat Colorado, waar ik met mijn twee halfzussen opgroeide. Dit was voor zowel mijn vader als moeder het tweede huwelijk. Toen ik twee was raakte mijn halfzus, die toen 15 was, zwanger. Ze trouwde, verliet het ouderlijk huis en kreeg haar kind toen ze 16 was. Ongeveer een jaar later verliet mijn andere zus het huis en zij stapte eveneens in het huwelijksbootje. Mijn ouders hadden allebei een voltijdbaan en ik was dus vaak alleen. Speelgoed en televisie werden mijn babysitters en mijn beste vrienden. Ik groeide op met veel onzekerheid over mezelf en ik had geen echte fundering om op verder te bouwen. De vader-zoon relatie was zeer gebrekkig.

Er vond in ons gezin geen communicatie plaats en wanneer we samen aan de eettafel zaten, dan hadden we geen discussies over onze dromen, onze wensen of onze hoop. Mijn vader was een knorrepot en toonde weinig tot geen emoties. Ik herinner me dat ik mijn avondeten altijd zo snel mogelijk opat, zodat ik de sombere omgeving kon verlaten en buiten kon gaan spelen. Op die manier ontsnapte ik aan de leegte in mijn hart. Al snel bevond zich een grote afstand tussen mij en mijn ouders.

Ik kreeg nooit de liefde, de aandacht en de opvoeding die een kleine jongen nodig heeft. Natuurlijk was mijn moeder er voor me als ik viel of als ik me bezeerde. Zij was degene die het meest om me gaf. Ik herinner me nog dat ze het moeilijk vond om mij buiten te laten spelen, omdat ze bang was dat ik vuil zou worden of dat ik me zou bezeren. Mijn moeder was altijd erg druk bezig. Ze kwam thuis van het werk, vermoeid door haar lange werkdag, maakte dan het eten klaar en ruimde dan op. Haar werk leek wel eindeloos. Mijn vader bood nooit aan om haar te helpen. Nooit. Ik herinner me dat ik mijn moeder een keer 's avonds laat op haar knieën in de slaapkamer zag, huilend en biddend. Zij was de enige Christen in ons gezin. Toen ik klein was ging ik vaak naar de kerk met mijn moeder, maar ik kon mijn aandacht er toen nooit echt lang bijhouden.

Toen ik ouder werd vond mijn vader de dingen die voor mij belangrijk waren niet erg interessant. Hij negeerde me stelselmatig. Ik deelde mijn gevoelens nooit met hem en toonde nooit enige emoties. Volgens mijn vader waren emoties een teken van zwakheid. Ik had nooit geleerd hoe ik voor mezelf kon opkomen, en daarom was ik een meester in het ontwijken van conflicten en gevechten.

Mijn moeder probeerde mij te begrijpen en mij te leren wat goed en fout was, maar ik had geen basis in mijn leven die uit gezinsnormen of -waarden bestond. Ik wist niet eens wat liefde precies was. Sterker nog, de enige fundering die werd gelegd bestond uit pijn, wantrouwen en afwijzing.

Tegen de tijd dat ik zestien was kon ik in de ogen van mijn vader nooit iets goed doen en zijn woorden gaven me altijd een waardeloos gevoel. Vaak zei hij dat ik nooit zou slagen in het leven. Ik had zoveel hartenzeer, maar niemand om mee te praten. Ik was eenzaam. Het leek alsof hij altijd de strijd met mij aanging, maar nooit vóór mij streed.

Vader-zoon relaties – Een ontsnappingspoging
Het leek alsof mijn wereld op het punt stond te imploderen. De druk en spanning die zich binnen in mij hadden opgebouwd waren als een vulkaan die op het punt stond om tot uitbarsting te komen. Ik voelde me hulpeloos, eenzaam en onwaardig. Toen ik zeventien was realiseerde ik me dat de vader-zoon relatie niet zou veranderen, dus rende ik van huis weg om bij mijn zus, haar echtgenoot en hun drie zonen te gaan wonen. Toen ik bij hun introk was ik erg onzeker over mezelf en had totaal geen zelfvertrouwen. Ik moest van hen een verklaring ondertekenen waarin ik beloofde dat ik goede cijfers op school zou halen en dat ik voor de kost zou werken.

Ik begon echt van het leven te genieten. Ik begon te zien wat een echt gezin eigenlijk was. Daar kwamen liefde, communicatie en verantwoordelijkheden bij kijken. Ik respecteerde mijn zus en schoonbroer omdat ze mij erbarmen, liefde en vergeving hadden getoond en ik begon de manier waarop mijn zus en mijn schoonbroer elkaar behandelden te bewonderen. Zij hadden eer en respect voor elkaar. Ze hadden ook vaak een eerlijke en open communicatie. Al snel kreeg ik meer zelfvertrouwen en werd ik verantwoordelijker en gemotiveerder. Ik werkte erg hard voor mijn kost en inwoning en ook om goede cijfers op school te halen. Vanwege hun invloed op mijn leven kan ik eerlijk zeggen dat ik nu een veel beter mens ben. Ze gaven mij het fundament dat ik altijd van mijn ouders had gewild. Zij gaven me een richtinggevoel en voor het eerst in mijn leven begreep ik wat liefde en familie echt inhouden.

Ik weet niet waarom, maar ik besloot om voor aanvang van mijn laatste jaar aan de middelbare school weer bij mijn ouders te gaan wonen. Misschien wilde ik hun gewoon laten zien dat ik wat bereikt had. Ik dacht echt dat onze relatie nu hersteld kon worden. Maar binnen enkele maanden was al het geruzie en gekibbel weer op het oude niveau. Ik had het gevoel dat ik een krijgsgevangene was en niet kon ontsnappen. Ik realiseerde me toen dat ik nooit een gezonde relatie met mijn vader zou hebben. Ik had echt het gevoel dat ik als zoon een mislukkeling was.

De diploma-uitreiking kwam met rasse schreden naderbij en ik had nog geen plannen voor de toekomst. Ik had nog nooit nagedacht over een carrière of over een eigen woonruimte. Mijn ouders hadden niet genoeg geld om voor een universitaire opleiding te betalen. Ik wist niet wat te doen, dus belde ik de man van mijn zus, die als Marinier in de Vietnamoorlog had gediend. Vanwege zijn invloed werd ik na de middelbare school toegelaten tot het Amerikaanse Marinierskorps. Nadat ik het eerste trainingskamp had doorlopen werd ik naar Camp Pendleton, in Californië, overgeplaatst. Eindelijk stond ik op eigen benen. Nu kon ik alles doen wat ik maar wilde. Het duurde niet lang voordat ik begon te drinken en te feesten. Ik begon met meiden uit te gaan en ik had seks met hen. Mijn leven was nu helemaal losgeslagen.

Vader-zoon relaties – Mijn kans om een vader te zijn
Ik begon met Susan uit te gaan. Zij zat ook in de Marine. Na enkele maanden raakte ze zwanger en omdat ik wilde doen wat in mijn ogen juist was, vroeg ik haar om met mij te trouwen. Ik was vastbesloten om dit huwelijk te laten slagen. Toen onze zoon werd geboren was ik een erg trotse vader. Ik had nu de gelegenheid om de vader en het rolmodel te zijn die ik zelf als kind nooit had gehad. Ik sloot een verbond met mezelf. Ik beloofde mezelf dat ik het goede voorbeeld zou geven en er voor mijn zoon zou zijn. Ik zou de man zijn die in deze familie een erfgoed van liefde, eer en waarden zou vestigen.

Ongeveer een jaar later stierf mijn vader onverwacht aan kanker. Ik herinner me hoe ik naar de doodkist liep en zijn handen aanraakte. Ze waren koud en zijn huid was erg wit. Ik wist niet hoe ik moest reageren of hoe ik mijn gevoelens kon uiten. Ik was overweldigd door mijn gevoelens en in gedachten schreeuwde ik het uit: "Waarom accepteerde hij me niet? Waarom hield hij niet van me?" Ik onderdrukte mijn tranen, maar alle pijn en verdriet die ik altijd had gevoeld stroomden nu naar buiten. Ik realiseerde me op dat moment dat mijn vader nooit zou terugkeren en dat ik hem nooit zou horen zeggen dat hij van me hield en dat ik hem nooit zou kunnen vertellen dat ik van hem hield. De fundering en de erfenis die mijn vader voor mij had achtergelaten bestonden uit pijn en gebroken gevoelens.

In mei 1986 verhuisde het leger me voor een jaar naar Okinawa in Japan, terwijl mijn gezin thuis moest blijven. Deze afzondering was zwaar voor mijn zoon en mijn vrouw. Toen ik terugkeerde vernam ik dat mijn vrouw een affaire had gehad met mijn beste vriend en collega. Mijn vrouw en mijn vriend hadden mij verraden, maar ik was vastbesloten om voor ons huwelijk te vechten en om niet op te geven. Ik wist uit eerste hand dat mijn zoon zijn papa nodig had. Ik zal nooit de beschamende vernedering vergeten die ik voelde toen ik weer aan het werk ging en ik mijn vrienden en collega's weer onder ogen moest komen. Alles in mijn leven leek nu helemaal dolgedraaid te zijn. Ik voelde me machteloos. Ik kon de linies van de vijand maar niet doorbreken. Het was alsof ik van alle kanten werd aangevallen. De enige reden dat ik tegen deze vijand standhield was mijn oprechte verlangen om te slagen als echtgenoot en vader.

Vader-zoon relaties – Succes of falen?
Na verloop van tijd begonnen de wonden te genezen. Mijn gezin leek terug te keren naar de normale situatie. Maar in april 1989 werd ik opnieuw naar Okinawa gestuurd. Mijn vrouw had het hier erg moeilijk mee en mijn zoon bespeurde dat er iets mis was. Ik probeerde aan hen allebei uit te leggen dat ik geen keuze had en dat ik spoedig weer thuis zou komen. Ik verloor de controle over mijn gezin. Mijn vrouw werd nu boos over de kleinste dingen. Er ontstond een vijandigheid tussen ons en het leek alsof alle liefde en respect uit de relatie waren verdwenen.

Read Vader-zoon relaties Page 2 Now!