Wanhopig op zoek naar hulp

Wanhopig op zoek naar hulp – De neerwaartse spiraal
Iedereen keek naar me op, behalve mijn eigen gezin; het gezin dat ooit zo had opgeschept over wat een goede Christelijke jongen ik was. Ik was nu het stuk tuig met de schooierbak, een kruis om mijn nek en alle meiden die ik maar wilde. Ik moest dieper in de put van de hel afdalen voordat mijn hart het zou gaan begrijpen. Ik experimenteerde met veel verschillende soorten drugs, ik dronk en vloekte als een bootwerker. Ik begon zelfs voor te wenden dat ik een echte gangster was en begon me zelfs in echte gangsterkringen te begeven. Dat had een hoge prijs voor mijn gezondheid en mijn geestelijke gesteldheid. Maar dit was het leven dat ik "cool" vond.

Ergens in die waanzinnige wervelwind ging ik het leger in en stapte ik in het huwelijksbootje, maar door mijn gewelddadige en verslavende keuzes verloor ik mijn vrouw en een kind. Mijn houding was nu anders. Mijn hele persoonlijkheid was veranderd, was alleen maar slechter geworden. Voor veel mensen was ik nu onherkenbaar geworden en mijn eigen familie sloot de deur voor me. Satan had precies gekregen wat hij van mij wilde. Ik was nu geen machtig figuur in de wereld meer. Mijn woorden bezaten geen enkele intelligentie meer. Ik was voor God onbruikbaar geworden. Ik was volkomen vernietigd. Tenminste, dat dacht Satan. En als je mij dat indertijd gevraagd had, dan was ik het met hem eens geweest. Ik was niets. Ik leefde voor mijzelf, gebruikte andere mensen en wierp hen aan de kant wanneer ik hen niet meer nodig had.

Mijn emoties waren slechter dan zelfs de meest extreme gevallen van manische depressie. Ik trapte gewelddadig door muren heen en gebruikte mijn oosterse gevechtstechnieken om andere mensen te breken. En dan zakte ik nog dieper in de put door het afgrijzen van wat ik gedaan had. Maar na een vlotte dosis metamfetamine bevond ik me weer op de hoogste top van de wereld.

Deze cyclus bleef maar verslechteren tot ik uiteindelijk in mijn auto woonde. En die viel bijna van ellende uiteen en was net zo illegaal als ikzelf. Ik was niet meer de toffe rebel waar iedereen graag bij wilde horen. Ik had geen vrienden. Ik had maar één paar kleren en die zaten vol gaten. Mijn hart was leeg. Ik was mij daarvan bewust. Ik kon zien wat er van mij was geworden. Ik was een drugsverslaafde bedelaar die alles zou doen om de volgende dosis te kunnen krijgen. Dit was werkelijk mijn eindstation. Er was nu geen uitweg meer. Ik had geen andere opties meer. Ik wist dat mijn einde naderde, of door mijn eigen hand of door de vele vijanden die ik had gemaakt. Ik was geen man. Ik was een kind met een acht jaar durende emotionele uitbarsting. In de nasleep bevond zich een enorm pad vol verwoesting en verliezen.

Wanhopig op zoek naar hulp – God help me
Ik was wanhopig op zoek naar hulp. Pijn en verdriet stroomden uit mijn hart, met een stem die kilometers in de omtrek te horen moet zijn geweest. Ik brulde een schreeuw vol emoties naar buiten. Ik kon het niet meer binnenhouden. Steeds maar weer schreeuwde ik het uit en wachtte ik tot de pijn weg zou gaan. En toen kwam er een kalmte. Ik voelde een bevrijding die niet slechts emotioneel was. Ik schreeuwde het uit naar de Heer. Ik gaf op. Mijn geest was niet van mijzelf. Mijn leven was niet van mijzelf.

Ik ging naar een plaatselijk opvanghuis van het Rode Kruis. Er lag een Bijbel op het bed dat me werd toegewezen. Diezelfde nacht stapte ik in een gebed berouwvol naar de Heer. Ik was vernederd. Ik voelde me zo onwaardig. Ik stapte heel langzaam naar Zijn troon toe. Ik woog elk woord zorgvuldig voordat ik uiteindelijk helemaal instortte en gewoon begon te janken, zoals een kind voor zijn ouder huilt. Ik had een diep verlangen om het echt te begrijpen; om werkelijk van mijn zonden bevrijd te worden en om Jezus Christus te kennen.

In het begin begreep ik niet hoe het gebeurde, maar na een tijdje werd ik in dat gebed herinnerd aan een gebed dat ik enkele maanden tevoren heel snel had opgezegd. Ik had God die dag verteld dat ik naar Hem zou terugkeren. Ik was tot het inzicht gekomen dat ik dat niet gewoon in een enkele gedachte kon doen. Ik had God heel vlotjes verteld dat ik teveel afleidingen in mijn leven had om me volledig tot Hem te wenden en dat ik Zijn hulp nodig had om tot Hem terug te keren. God had dat gebed verhoord! In de daaropvolgende maanden had ik alles verloren. Dat verklaarde alles. Ik snapte het. Het was logisch. Ik had gebeden dat ik minder afleidingen zou hebben en God had toegestaan dat die allemaal van mij werden afgenomen. Elk bezit en elke vriend was verdwenen. Zelfs mijn verslaving leek gewoon te verdwijnen. Ik had geen verlangen meer om nog meer drugs te kopen. Ik had het niet eens gemerkt toen ik daar nuchter en stil op mijn bed lag te bidden.

Ik had geen verlangen meer naar zondige dingen. Ik had geen verlangen meer naar grootheid, ik wilde niet meer de leider zijn. Ik had geen zin meer om gewoon met een willekeurige vrouw een hotelkamer binnen te stappen of om wetten te breken of om mijn gezin verdriet te doen. Het was alsof er een wolk boven mij was verdwenen en ik voor het eerst echt kon zien. Die zware last was verdwenen!

Voordat ik klaar was met mijn gebed op die eerste nacht in dat opvanghuis, vroeg ik God om mij een begrip van Zijn Woord te geven, niet om andere mensen te kunnen imponeren met ijdele kennis, maar om te begrijpen hoe ik dit op mijn leven kon toepassen en er andere mensen mee kon helpen. Voor het eerst in jaren opende ik de Bijbel en ik las en luisterde naar wat God mij te vertellen had.

Het was absoluut wonderbaarlijk! Elk woord van elke zin was volstrekt logisch voor me. En elk woord was van toepassing op mij en de mensen om mij heen en de hele wereld. Ik las en las tot ik uiteindelijk op het goede boek in slaap viel. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, voelde ik me 100 procent anders. Ik voelde me niet schuldig of beladen met een zware last. Ik voelde me niet eens als mezelf. Ik zag alles om me heen met nieuwe ogen. Er is geen betere manier om het te beschrijven.

De wereld lag voor me open en ik zag deze nu duidelijk. Terwijl ik naar de plaatselijke soepkeuken liep, kon ik elke val van Satan zien. Ik kon de vogels horen en zij zongen een nieuw lied. Ik voelde een liefde in mijn hart die ik slechts met moeite kon binnenhouden. Eerlijk waar, ik had zin om te huppelen, maar ik was te druk bezig om in verwondering alles om me heen in me op te nemen. Hoe kon dit dezelfde wereld zijn waar ik mij gisteren in bevond? Hoe had ik dit alles met open ogen niet kunnen zien? Hoe had ik niet kunnen horen wat er om mij heen gebeurde? Dit was een andere wereld dan de wereld waar ik altijd in had geleefd, omdat ik er niet meer een onderdeel van was. Ik had hier al eerder over gehoord en had zelfs vaak opgeschept over hoeveel ik wist over het vervuld zijn van de Heilige Geest, maar nu dit mij werkelijk was overkomen... wauw! Zo anders dan al die verhalen die ik zelf had rondgestrooid. Dit is wat liefde is. Dit is wat verlossing is. Mijn woorden zijn veel te zwak om die eerste dag in mijn leven met God goed te kunnen beschrijven.

Ik was zo opgewonden dat ik mijn Bijbel overal mee naar toe nam en deze op elk mogelijk moment zat te lezen (vaak hardop). God begon mij te gebruiken om andere behoeftige mensen te beïnvloeden. Mijn getuigenis liet niet alleen andere mensen in tranen uitbarsten, maar ook ikzelf kon niets anders doen dan huilen wanneer ik het met andere mensen deelde. Ik huilde vaak voor andere mensen en voelde een urgente behoefte om hen te helpen. "Zij kennen de waarheid niet! Ik moet het hun vertellen voordat het te laat is!” Ik was geen pop van Satan meer, maar nu een gereedschap van de Heer.

Wanhopig op zoek naar hulp – God gebruikt mijn wanhoop
Vandaag (vijf jaar later) ben ik niet meer wanhopig op zoek naar hulp - ik heb vrede in mijn hart gevonden. Ik ben gelukkig getrouwd, heb twee kinderen en leid nu een bediening omdat de Heer mij dat had ingegeven en mij hiertoe had geroepen. Ik ben in staat om al die dingen te gebruiken waarmee de Heer mij gezegend heeft, zodat ik de nooddruftigen in mijn stad kan bereiken. Ik hoop - als de Heer dat wil - dat de bediening zal groeien. Ik geloof dat dit zal gebeuren omdat ik al voor het begin ervan dromen heb gehad, die mij grote ruimtes lieten zien waar mensen advies kunnen krijgen, ruimtes waar kinderen kunnen spelen, ruimtes voor Bijbelstudies, media, met slaapkamers en toiletten, en nog veel meer. En al deze ruimtes waren vol daklozen, drugsverslaafden, seksverslaafden, armen en verloren en verslagen mensen. En deze ruimtes waren verspreid over de hele wereld. Elke ruimte was gevuld met mannen en vrouwen van God die bereid waren om te dienen waar het nodig was. Geen ruimtes met mijn naam als grondlegger, maar alleen de waarheid dat wij niets meer zijn dan "Gods helpende handen".

Wanneer ik nu iemand vertel dat zij van hun verslaving bevrijd kunnen worden en zij me vragen: "Hoe weet je dat?", kan ik zeggen: "Omdat God mij uit diezelfde plaats heeft bevrijd."

Glorie aan God omdat Hij een begonnen werk altijd zal afmaken. Glorie aan God omdat wij tot een nieuwe schepping gevormd en ontwikkeld kunnen worden. Glorie aan God omdat Hij toestaat dat wij, ondanks onze eigen schamelheid, in Zijn wil gebruikt kunnen worden. Mag ik Hem vandaag en voor eeuwig in woord en daad prijzen, zodat Hij mijn dankbare hart mag kennen!

Vind hulp!