Zin vinden in een tragedie

Zin vinden in een tragedie – Een nieuw leven
Vaak worden we verrast wanneer we zien hoe we zin kunnen vinden in een tragedie. We worden erdoor overrompeld en staan versteld van wat we waarnemen. Kijk eens naar dit verhaal...

Enkele jaren nadat we naar de Verenigde Staten waren geëmigreerd, waren mijn vrouw en ik in blijde verwachting van ons derde kind. Na drie maanden zwangerschap toonde een echo dat onze baby met een aantal serieuze problemen te maken had. De echo toonde vocht rond het hart. Een amniocentese gaf geen uitsluitsel, maar onthulde wel nog andere problemen. Het hierop volgende jaar zou de zwaarste tijd blijken te zijn die ik ooit in mijn leven had meegemaakt. We gingen van ziekenhuis naar ziekenhuis, van hartspecialisten naar genetici naar verhoogd risico-verloskundigen, enzovoorts. Sommige artsen hadden hoop te bieden, anderen alleen maar wanhoop. Sommigen verwachtten dat ons kind het waarschijnlijk zou overleven, anderen dat de kans hierop minimaal was. Sommigen zeiden dat onze baby een meisje was (gebaseerd op haar uiterlijk), anderen zeiden dat het een jongen was (gebaseerd op de chromosoomproeven). Haar hart bevond zich op de verkeerde plaats, ze had geen voortplantingsorganen en dus ook geen hormoonproductie, haar ingewanden groeiden gedeeltelijk aan de buitenkant van haar lichaam en mogelijk had ze ook nog problemen met haar milt en haar ademhalingssysteem. En dit alles door een enkele genetische fout. Er was niets dat wij - of de artsen - konden doen, behalve wachten. En wachten. En wachten. Voor het eerst in mijn leven had ik totaal geen antwoord gereed. Zelfs mijn gebruikelijke afweersysteem van trots en woede konden niet met deze situatie afrekenen. De wereld had mij geen enkele troost te bieden.

Eindelijk, na zes lange zenuwslopende maanden werd onze kleine meid, Samantha, in een operatiekamer geboren, in de aanwezigheid van op zijn minst zeven artsen en verpleegsters. Ze leek op het eerste gezicht in orde en ze huilde zachtjes. We hadden geen kans om haar vast te houden; ze werd meteen in een couveuse gelegd, van top tot teen nagekeken en naar de intensive care voor zuigelingen gebracht.

De dag na haar geboorte werd ze aan haar buik geopereerd. Twee dagen later moest ze een open hartoperatie ondergaan, maar er traden complicaties op en ze moesten een tweede hartoperatie uitvoeren. Dat gebeurde op de intensive care afdeling, want er was niet genoeg tijd om haar naar een operatiekamer te brengen. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe hartverscheurend het was om mijn drie dagen oude baby daar te zien liggen; ze ademde via een machine, ze had negen infusen aangesloten en ze had meer apparatuur om haar heen dan ik ooit gezien had. Ze bleef bijna twee weken in het ziekenhuis, in de intensive care voor kinderen. Toen konden we haar eindelijk mee naar huis nemen. Ze had het gehaald!

Twee dagen later leek Samantha wat problemen te hebben met haar ademhaling en het leek later in de dag erger te worden. Onze bezoekende verpleegkundige nam voor de zekerheid contact op met haar chirurgen. Zij dachten dat we ons er op dat moment geen zorgen over hoefden te maken. Toch nam ik de rest van de dag verlof omdat ik mij er toch enigszins ongerust over maakte. Rond acht uur in de avond besloot ik om met haar naar de eerste hulp van het plaatselijke ziekenhuis te gaan, gewoon om mij ervan te verzekeren dat alles oké was. Mijn vrouw en ik stapten in de auto en brachten haar naar het ziekenhuis. Maar ze wist het niet tot het ziekenhuis vol te houden. Ze stierf in de auto. Het personeel van het ziekenhuis probeerde haar met alle macht te redden, maar het bleek onmogelijk. Na alles wat we in die zeven maanden hadden doorstaan hadden we onszelf ervan overtuigd dat ze het eindelijk gehaald had... Ik kon maar niet geloven dat zij ons alsnog was ontnomen. Waarom dan toch?

Zin vinden in een tragedie – De zoektocht naar antwoorden
Tijdens onze zwangerschap en na het overlijden van onze kleine "Sammy", was ik wanhopig op zoek naar zin en betekenis in deze tragedie. Ik kon maar niet begrijpen waarom dit was gebeurd. Waren al onze inspanningen dan volkomen zinloos geweest? Overkomen dit soort dingen niet altijd andere mensen? Waarom hebben we eigenlijk te maken met genetische afwijkingen? En als we deze "afwijkingen" noemen, zou er dan niet ook een toestand moeten bestaan die we "normaal" noemen? Maar waarom zouden we dan überhaupt een situatie mogen verwachten die normaal is? En waarom vereist deze normale situatie zo'n ontzettend hoge mate van nauwkeurigheid?

Waarom zien we zo'n desastreuze gevolgen als er ook maar een enkele kleine fout optreedt in het bouwplan van ons DNA? En ik dacht altijd dat veranderingen in onze genetische opmaak juist tot verbeteringen leiden! Is dat niet wat ons altijd in de biologielessen werd geleerd? Is dat niet het mechanisme van de evolutie? En wat zijn voortplantingsorganen dan precies? Wacht eens even, hoe kan een voortplantingsmechanisme - waar een man en een vrouw voor nodig zijn - evolueren uit een enkel geslachtloos organisme? Dat is eigenlijk helemaal niet mogelijk als je er eens goed over nadenkt.

Mijn hersenen draaiden overuren en ik begon in meer vragen te duiken. Waar komen we vandaan? Was dat toeval of gepland? Is er een God? Als er een God is, wie is hij dan en wat wil hij dan van ons en voor ons? Waarom hebben we eigenlijk een verwachtingspatroon van hoe de dingen zouden moeten zijn? Hoe kunnen we sommige dingen "goed" noemen en andere dingen "slecht" en het daar over eens zijn? Wat is DNA eigenlijk? Waar "zitten" je genen en wat doen die eigenlijk? De vragen bleven maar komen. Het voelde alsof er een lawine van vragen op me was losgelaten. Ik las letterlijk 100 pagina's per dag; boeken over genetica, allerlei godsdiensten, filosofie, wetenschap, enzovoorts. Boeken en websites over alles wat de gebeurtenissen in mijn leven mogelijkerwijs zou kunnen uitleggen.

Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat niets dit leven en deze aarde, onze gevoelens en ons gedrag, onze geschiedenis en onze toekomst kan verklaren, behalve de God van de Bijbel! In de wereld die in Gods Woord wordt beschreven, hebben al deze vragen volkomen redelijke en geloofwaardige antwoorden. Ik begon meer en meer over God te leren. Ik gaf mijn leven aan Hem over, ook al begreep ik nog niet precies wat dat inhield. Maar langzaam vielen alle stukken op hun plaats. Ik herinner me nog toen het plaatje eindelijk compleet was en ik de Heilige Geest toestond om mijn leven binnen te komen en de controle over te nemen. Ik beefde en sidderde een hele dag; een dag vol openbaringen van de waarheid in mijn hart. En ik ben sindsdien nooit meer dezelfde geweest!

Tijdens mijn onderzoek was ik tegen een ontzettend nuttig online boek aangelopen. Het ging over de oorsprong van het leven, de geloofwaardigheid van de Bijbel en de historiciteit van Jezus. Ik begon dit boek van het Engels naar mijn moedertaal te vertalen; ik wilde de nieuwe Waarheid die ik gevonden had delen met de mensen die ik enkele jaren geleden als emigrant in mijn oude vaderland had achtergelaten: mijn vrienden en mijn familie waar ik zo van hou. Maar voordat ik het in de gaten had was mijn "kleine project" uitgegroeid tot een volledige internet-bediening die het Goede Nieuws verkondigde aan de vele sceptici en zoekenden in mijn voormalige thuisland. Het is verbazingwekkend hoe God een prachtig leven kan gebruiken dat slechts 15 dagen duurde; niet alleen voor mijn verlossing, en voor de verlossing van mijn vrouw, maar ook voor mijn kinderen die nu in een Christelijk gezin worden grootgebracht en voor de levens die over de hele wereld worden geraakt door de internet-bediening.

Onze gebeden waren verhoord! We hadden de gelegenheid om onze kleine meid vast te houden en haar te leren kennen, ook al was het maar voor een korte tijd. Ze heeft een groot aantal levens beïnvloed, niet alleen in ons eigen gezin, maar ook ver daarbuiten. Ik begrijp nu wat Jezus bedoelde toen hij over het zout van de aarde sprak (Matteüs 5:13). Soms treur ik nog hevig over het verlies van mijn dochter, maar het is het aards verdriet van een ouder, geen wanhoop of hopeloosheid; wat een verschil de Heer kan maken! Zij opende mijn ogen voor de Waarheid en zij smolt mijn versteende hart. En ooit zal ik haar weer zien. Wat een geweldige belofte. Ze is een getuigenis van de grootse dingen die zelfs een nietig klein leven op deze aarde kan bereiken in de levens van een groot aantal mensen. Zij liet zien hoe wij een gereedschap kunnen zijn in de handen van onze Maker.

"Maar ik en mijn huis, wij zullen de HERE dienen!" (Jozua 24:15)

Zin vinden in een tragedie – Mijn nieuwe leven
De Apostel Paulus schreef in zijn eerste brief aan Timoteüs: "Dit woord is betrouwbaar en verdient volledige instemming: ‘Christus Jezus is in de wereld gekomen om zondaars te redden.’ En de eerste van hen ben ik. Daarom juist heb ik barmhartigheid ondervonden: Christus Jezus wilde aan mij als eerste heel zijn lankmoedigheid tonen, als een voorbeeld voor allen die in de toekomst op Hem zouden vertrouwen, omwille van het eeuwig leven" (1 Timoteüs 1:15-16). En dit is hoe ik mijzelf zie, wanneer ik terugkijk op wie ik was en wie ik nu ben, dankzij niets meer dan Zijn genade!

God heeft mijn gedachten en mijn verlangens werkelijk getransformeerd. Mijn ziel is genezen. Mijn leven heeft een doel. Mijn dagen zijn zinvol. Ik weet nu dat Jezus er altijd is en dat Hij mij nooit zal verlaten. Ik kan Hem alles toevertrouwen. Ik ben in deze gevallen wereld niet perfect en niet zonder problemen, maar ik groei sterker en sterker in de Heer. Ik weet dat ik niets hoef te doen om Zijn liefde voor mij te winnen. Zijn liefde is onvoorwaardelijk.

Ik heb anderen vergeven, maar nog belangrijker (maar minder gretig): ik heb mezelf vergeven voor wie ik was. Ik kan zien hoe de Waarheid van het Woord in mij tot uiting komt. Ik ben een nieuwe schepping (2 Korintiërs 5:17), ik heb mij "bekleed met de nieuwe mens", gemaakt naar de gelijkenis van Hem die mij heeft geschapen (Kolossenzen 3:10), en ik ben vernieuwd naar geest en verstand (Efeziërs 4:23). Ik weet nu dat al mijn zonden werden vergeven en dat mijn nieuwe leven begon op het moment waarop ik Jezus ontmoette en Hem vroeg om de Heer van mijn leven te worden: “Waarop Jezus zei: ‘Ik veroordeel u ook niet. Ga nu maar, en zondig voortaan niet meer.’” (Johannes 8:11).

En sindsdien weet ik dat "ik alles aankan, dankzij Hem die mij kracht geeft" (Filippenzen 4:13). En ik weet dat jij dat met Hem ook kunt. Het maakt niet uit wie je bent, waar je bent, waar je geweest bent of wat je gedaan hebt. Hij wacht op je.

“Maar ook nu nog. . . Keer u om naar Mij met heel uw hart, vastend, wenend en rouwend.” (Joël 2:12)