Mijn levensverhaal

Mijn levensverhaal – Een jongen en zijn vader
Het was een week voor kerstmis. Ik was vijf jaar oud en had zojuist een verhaal voorgelezen als onderdeel van het kinderprogramma, op een kruk achter de preekstoel in mijn vaders kerk. Ik zal nooit vergeten hoe voldaan ik me voelde en de band die ik op die avond met mijn vader voelde. Het was werkelijk een magisch moment toen mijn vader me van de kruk optilde en me een grote knuffel en een kus gaf. De hele gemeente kon het zien. Ik voelde me nergens veiliger dan in de armen van mijn vader. Ik vroeg me af of ik ooit in zijn voetstappen zou volgen en zelf een voorganger zou worden. Dit is een van de oudste en dierbaarste herinneringen die ik aan mijn vader heb. Hij was een erg liefdevolle, vriendelijke en zachtmoedige man. Ik wist dat hij er altijd voor me zou zijn en dat niets zijn liefde voor mij zou kunnen veranderen; zijn liefde was onvoorwaardelijk.

Mijn moeder was de jongste in haar gezin en werd door haar vader afgewezen, omdat haar natuurlijke moeder stierf toen ze geboren werd. Ze werd door haar oudere zussen opgevoed. Ze werd haar hele leven in de greep gehouden van de onzekerheid die ze hierdoor als kind had ervaren. Ze streefde daarom naar zekerheid voor zichzelf en voor haar naasten. Mijn moeder was geobsedeerd met uiterlijkheden. Het huis moest altijd brandschoon en opgeruimd zijn en alles moest er altijd op duiden dat wij het perfecte gezin waren, ongeacht hoe de situatie er in werkelijkheid uitzag. Ik kan me herinneren hoe ze zei: "Als dit uitlekt, dan kan het jouw vader zijn carrière kosten". Ik leefde in angst, omdat ik bang was door haar afgewezen te worden en ik was doodsbenauwd dat ik iets zou doen wat mijn vader ten gronde zou richten. Mijn moeders liefde was voorwaardelijk en werd in stukje en beetjes uitgereikt, wanneer zzij dacht dat het verdiend was. Ik leerde hoe ik dingen voor mezelf moest houden; ze kon namelijk niet van streek raken door dingen waar ze geen weet van had.

Toen ik twaalf jaar oud was begon ik mij te realiseren dat er een wereld bestond die heel anders was dan de wereld waarin mijn ouders leefden. Ik kwam niet echt in opstand, maar het leven in het "glazen huis" begon zijn tol te eisen. Ik denk dat de Heer mijn hart zag en besloot dat het tijd was om mij wat dichter naar Zich toe te trekken. Tijdens een eredienst op een woensdagavond gaf een gastspreker ons een gedetailleerde beschrijving van het lichamelijke lijden van Christus aan het kruis en van de liefde die Hem aan het kruis hield. Die avond voelde ik God voor het eerst. Ik was zo overweldigd door Zijn liefde en Zijn aanvaarding van mij. Ik begreep Jezus aan dat hout gehouden werd door Zijn liefde voor mij. Dit was de eerste keer dat ik mij realiseerde dat het Christen-zijn veel meer inhoudt dan de juiste dingen doen en naar de kerk gaan.

Mijn levensverhaal – Een tiener en zijn leeftijdgenoten
Gedurende de volgende zes jaren nam ik de waarden van mijn tienervrienden over. Mijn vader was mijn held niet meer, omdat ik nu dacht dat succes altijd in dollars werd uitgedrukt. Ik ging naar de universiteit en de studentencultuur bloeide. Ik sprong er met beide voeten in: drugs, seks en alcohol. In de eerste nacht, slechts uren nadat ik afscheid had genomen van mijn ouders, ging ik met drie andere jongens en een krat bier in een auto op weg naar een pornobioscoop. Mijn eerste week aan de universiteit was nog niet voorbij of ik had mijn eerste fles bier gedronken, mijn eerste pornofilm bekeken, mijn eerste joint gerookt en, natuurlijk, mijn eerste college overgeslagen. We feestten elke avond en in de weekends werd het feesten nog eens extra hard aangepakt. De typische vrijdagavond duurde onophoudelijk tot en met zondag. Het duurde niet lang voordat ik geldproblemen had, dus begon ik drugs te verkopen om de leefstijl van mijn vrienden te kunnen blijven volgen. De meeste van mijn vrienden kwamen uit rijke families. Hoe vreemd het ook mag klinken, zelfs in deze meest opstandige periode van mijn leven speelde ik een sleutelrol in een groepje tieners, die als vrijwilligers de taken overnamen van voorgangers die met verlof waren. Ik leidde een dubbelleven.

Toen ik 19 jaar oud was, een tweedejaars student, ging ik voor een weekend naar huis en ik zag uit naar de tijd die ik samen met alleen mijn vader zou hebben, omdat mijn moeder een weekendje op retraite was. Ik had het niet erg vaak met mijn vader over mijn leven en dat was ook niet nodig. Ik weet zeker dat hij wist wat er gaande was en ik weet zeker dat hij urenlang voor mij bad. Op die zaterdagavond dwaalde het gesprek aan de eettafel af naar zware onderwerpen als de dood. Mijn vader vertelde me hoe zeer hij uitkeek naar het samenzijn met de Heer. Een week later was ik bij de studentenvereniging aan het biljarten toen ik naar de telefoon werd geroepen. Iets in mijn binnenste vertelde me dat mijn vader er niet meer was. Mijn instinct bleek juist: mijn vader was dood. Aanvankelijk onderdrukte ik mijn gevoelens zodat ik voor mijn moeder kon zorgen en de begrafenis kon regelen.

Twee avonden vóór de begrafenis stond ik midden in de nacht op en ontstak ik een vuur in de open haard. Ik herinnerde mij het gesprek dat ik een week eerder met mijn vader had gehad en ik realiseerde me dat God deze hele samenloop van gebeurtenissen had georkestreerd. Eindelijk brak de dam en aanvaardde ik het verlies van mijn vader. Ik voelde me eenzaam en verward. Ik voelde dat God mij Zijn liefde wilde tonen, maar ik was er niet klaar voor om die liefde te aanvaarden.

In de daaropvolgende zeven jaar studeerde ik af aan de universiteit en begon ik een carrière als manager in de detailhandel. Ik volgde de wegen van de Heer niet; ik was boos op Hem omdat Hij mijn vader van me had afgenomen. Ik wist dat mijn leefstijl God van mij weghield.

In deze periode had ik een droom die steeds maar weer bleef terugkomen. Ik liep door een lange, donkere gang. Ik kon een ontzettend helder licht zien dat door de kier van een deur aan het einde van de gang scheen. Zelfs toen wist ik dat dit licht Jezus was en ik herinnerde mijn ervaring aan het kruis uit mijn kindertijd. Ik herinner me dat ik dacht dat ik nog steeds niet te ver was gegaan, zo lang als die deur aan het einde van de gang nog een beetje openstond en ik het licht nog kon zien.

Mijn levensverhaal – Een man en zijn liefde
Toen ik zevenentwintig was begon ik me af te vragen of ik ooit nog zou trouwen. Via mijn moeder (nota bene) ontmoette ik mijn toekomstige vrouw. Sue was een muzikante en had mijn moeder ontmoet tijdens een retraite waar mijn moeder de eredienst had geleid. We gingen een tijdje met elkaar uit, maar daarna liet Sue me weten dat ik de wiet moest opgeven als ik wilde dat onze relatie zou voortduren. In deze tijd rookte ik ongeveer twee joints per dag. Ik wist eigenlijk niet eens meer hoe het voelde om helemaal nuchter te zijn. Maar ik wist zomaar ineens te stoppen, zonder problemen, en voor het eerst in jaren voelde ik dat ik mij weer kon openstellen om de Heer in mijn leven te hebben. Sue en ik waren verliefd en we hadden een trouwdatum gekozen. Een paar weken voor ons huwelijk leidde Sue de praiseband tijdens een bijeenkomst in Dodger Town. Op die zaterdagavond werd er een gelegenheid geboden om naar het altaar te stappen. Ik vocht en ik worstelde met de aandrang. Maar uiteindelijk liep ik toch naar het altaar, als laatste. Terwijl een van de pastors voor me bad, ging ik in gedachten terug naar de ervaring aan het kruis uit mijn kindertijd en het voelde alsof ik eindelijk weer thuis was. De hele avond bracht ik in die wonderbaarlijke gloed door. Ik voelde de aanwezigheid van God en ik baadde in Zijn liefde. Ik dacht aan mijn vader en de troost die ik voelde gaf me het gevoel dat ik mij weer in zijn armen bevond. 1 Johannes 3:1 zegt: "Bedenk toch hoe groot de liefde is die de Vader ons heeft geschonken! Wij worden kinderen van God genoemd, en dat zijn we ook..." De leegte in mijn hart die ik sinds de dood van mijn vader had gevoeld werd die avond gevuld, toen ik Gods liefde aanvaardde.

Toen Sue en ik drie jaar getrouwd waren, ging ik weer terug naar school. Aan het begin van het jaar verhuisden we naar ons eerste eigen huis en we waren in blijde verwachting van ons eerste kind, dat in maart geboren zou worden. Het leven leek zo goed en ik had het gevoel dat verloren tijd werd ingehaald. Ik was mij zeer bewust van de jaren die ik verkwanseld had. De kerk was een belangrijk onderdeel van onze levens en onze zondagse studiegroep was onze uitgebreide familie. Onze zoon werd in maart geboren. Wat een ongelooflijke ervaring! Ik wenste dat mijn vader erbij had kunnen zijn om zijn kleinzoon te zien en om mij een aantal lessen over het vaderschap te leren.

Toen mijn zoon twee jaar oud was begon ons huwelijk de eerste scheurtjes te vertonen. We hadden aanzienlijke meningsverschillen over de opvoeding van onze zoon. Sue's aandacht was zo gericht op vriendschappen met anderen en op haar moederschap, dat haar rol als echtgenote er helemaal bij in leek te schieten.

Sue en ik begonnen een nieuwe kerk te bezoeken en we ervoeren allebei de grootste geestelijke groei van onze levens. We aanvaardden leiderschap in de praiseband en in huisgroepen. De kerk was onze familie. Ook ons eigen gezin groeide door de geboorte van onze dochter. Aan de buitenkant leek alles geweldig;- we dienden samen, leidden de erediensten tijdens bijeenkomsten en retraites en we hielden ontzettend veel van onze kinderen. De grootste aanwijzing voor problemen in ons huwelijk was het feit dat we na de geboorte van onze dochter niet meer samen sliepen. Sue zag dit niet als een probleem omdat haar ouders al jaren niet meer samen sliepen. Sue bracht ook veel tijd elders met vrienden door en ik begon een wrok te voelen omdat ze nooit bij me was.

Uiteindelijk besloten we weer te verhuizen met de gedachte dat een "verandering van spijs" en een grotere afstand tussen ons en haar bemoeizuchtige ouders ons konden helpen om ons huwelijk te redden. Maar niet veel later had Sue een affaire. We gingen samen op therapie, maar later dat jaar liet ze mij weten dat ze een scheiding wilde. Mijn gevoelens waren bijna hetzelfde als toen mijn vader stierf: eenzaamheid, gevolgd door schuldgevoelens en schaamte. Ik dacht aan de kinderen en ik kon mijn tranen niet bedwingen. Het waren de tranen van een vader met een gebroken hart, die zich realiseerde dat hij er niet altijd voor zijn kinderen zou kunnen zijn; het waren ook de tranen van een vader die de pijn van zijn kinderen voelde.

Read Mijn levensverhaal Page 2 Now!